ΚΟΚΚΙΝΟ

Κόκκινη απειλή / Κόκκινος συναγερμός

 

FARFISA

Ο Μιχάλης έμενε σχετικά κοντά στο σπίτι μας. Γνωριστήκαμε στην έκτη δημοτικού, όταν άλλαξε σχολείο και ήρθε στο δικό μου. Το σχολείο μου εκείνη τη χρονιά, πρέπει να ήταν 1975, μεταφέρθηκε σε καινούργιο κτίριο. Πολύ μεγαλύτερο από το παλιό που είχε μόνο τρεις αίθουσες. Το καινούργιο σχολείο είχε δώδεκα αίθουσες και γυμναστήριο. Ήταν ένα απ’ αυτά που εκείνη την περίοδο έκτισε η ΜΟΜΑ. Ο Μιχάλης δεν ήταν ιδιαίτερα καλός μαθητής. Ήξερε όμως πολλά από μαστορέματα. Το φόρτε του ήταν τα ηλεκτρονικά. Εκείνη τη χρονιά στην περιοχή δημιουργήθηκε μια μάντρα φύλαξης αποξηλωμένων ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών υλικών, πριν τα πάνε μάλλον για ανακύκλωση. Εκείνη την εποχή βέβαια αυτός ο όρος μας ήταν άγνωστος. Στη μάντρα αυτή λοιπόν υπήρχαν τεράστιες ποσότητες υλικών, καλώδια, διαλυμένα τηλεφωνικά κέντρα, εξαρτήματα διάφορα. Άλλα χύμα στο χώμα σε σωρούς και άλλα μέσα σε μεγάλα κασόνια. Τα πρωινά, μέχρι αργά το μεσημέρι υπήρχε κόσμος εκεί που δούλευε. Τα απογεύματα ο χώρος έμενε αφύλακτος. Ο Μιχάλης έμαθε για τη μάντρα και μου πρότεινε να πάμε να ρίξουμε μια ματιά. Δέχτηκα. Πήγαμε κάποιο απόγευμα, πηδήξαμε την περίφραξη και αρχίσαμε να ψάχνουμε στους σωρούς για κάτι χρήσιμο. Εγώ δεν είχα ιδέα τότε για τα υλικά αυτά. Ότι μου ’λεγε ο Μιχάλης. Υπήρχε πολύ σαβούρα. Μετά από πολύ ψάξιμο, βρήκαμε κάτι ενδιαφέρον. Ο Μιχάλης μου έδειξε καμιά δεκαριά πλαστικά κουτάκια με σχισμές σε μια από τις μεγάλες πλευρές, που έγραφαν στο πλάι, Farfisa. Έδειχνε ενθουσιασμένος. Όταν τον ρώτησα τι είναι, μου απάντησε, θυροτηλέφωνα. Τα πήραμε και φύγαμε. Τις επόμενες μέρες πήγαινα κάθε απόγευμα στο σπίτι του Μιχάλη. Είχε στην αυλή του σπιτιού του ένα δωματιάκι που το ονόμαζε, εργαστήριο. Μου εξήγησε ότι κάθε κουτί που βρήκαμε είχε ένα μικρόφωνο και ένα μεγάφωνο. Έτσι χρησιμοποιώντας κατάλληλες μπαταρίες και μακριά καλώδια φτιάξαμε ένα είδος τηλεφώνου. Εγώ είχα ενθουσιαστεί. Μιμούμενος το Μιχάλη οργάνωσα με τη σειρά μου στην αυλή το δικό μου εργαστήριο. Στην αποθήκη που αποθηκεύαμε τα ξύλα για το καζάνι πιέσεως. Συνεχίσαμε να πηγαίνουμε στη μάντρα τα απογεύματα ψάχνοντας. Δεν βρήκαμε κάτι άλλο τόσο ενδιαφέρον. Αργότερα αυτοί που είχαν τη μάντρα μας κατάλαβαν και μια φορά κάποιος μας κυνήγησε. Φοβηθήκαμε πολύ και δεν ξαναπήγαμε. Με το Μιχάλη συνεχίσαμε την παρέα όλη τη χρονιά. Εκτός από μικρόφωνα και μεγάφωνα παίζαμε θυμάμαι και με κινητηράκια, από παλιά παιχνίδια.

Στο γυμνάσιο ο Μιχάλης δεν συνέχισε, αν και όπως είπα δεν ήταν κακός μαθητής. Πήγε σε τεχνική σχολή, ηλεκτρονικός. Εγώ συνέχισα στο γυμνάσιο. Δίναμε εξετάσεις τότε. Συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα πιο αραιά μέχρι το λύκειο. Μετά χαθήκαμε. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον εγώ θα έφταιξα που χαθήκαμε. Ο Μιχάλης είχε μια αδελφή, μικρότερη, τη Χρυσάνθη. Όταν πήγαινα στο σπίτι τους την έβλεπα από μακριά. Με τη μάνα της. Τον πατέρα τους δεν τον είχα δει ποτέ.

Μετά από χρόνια, μάλλον στην τρίτη λυκείου, είχα ένα συμμαθητή, τον Χριστόφορο, που η αδερφή του πήγαινε εθελόντρια στον Ερυθρό Σταυρό. Στο λιμάνι. Αργότερα έμαθα ότι εκεί μια γειτόνισσά μου γνώρισε έναν λιμενικό και τον παντρεύτηκε. Λίγες μέρες πριν από την παρέλαση του ΟΧΙ, ο Χριστόφορος μας είπε ότι οι εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού, όπως κάθε χρόνο, θα πάρουν μέρος στην παρέλαση μπροστά στον Καραμανλή. Υπήρχαν πολλές εθελόντριες και λίγοι εθελοντές. Ήθελαν λοιπόν εθελοντές που να παίξουν το ρόλο των εθελοντών για την παρέλαση. Χωρίς να το πολυσκεφτούμε, δεχτήκαμε όλοι στην παρέα να παρελάσουμε. Βρεθήκαμε την ημέρα της παρέλασης, δυο – τρεις ώρες πριν την έναρξη, στο λιμάνι. Εκεί μας έδωσαν αρβύλες και ρούχα. Ο καθένας μας θα κρατούσε και κάποιο εξοπλισμό. Υποτίθεται ότι είμαστε ομάδα διάσωσης. Εμένα μου έδωσαν να κρατάω μια κουλούρα σχοινί. Με τα πόδια διασχίσαμε την παραλία και φτάσαμε κάπου στο Μακεδονία Παλλάς. Παρελάσαμε. Χωρίς καθόλου πρόβες και εμπειρία, με τα άρβυλα να με χτυπάνε, ήμασταν χάλια. Όταν φτάσαμε μπροστά στον Καραμανλή θυμάμαι, μας έκανε σήμα κουνώντας ελαφρά το χέρι, σα να μας έλεγε, εξαφανιστείτε ρεζίληδες. Απογοητεύτηκα. Έχοντας το σχοινί περασμένο στον ώμο μου, αμίλητος, μαζί με τους άλλους πήραμε το δρόμο για το λιμάνι. Να αλλάξουμε, να παραδώσουμε ρούχα και εξοπλισμό και να φύγουμε. Κάπου στην Αριστοτέλους, με χαιρέτησε με ενθουσιασμό η Χρυσάνθη. Εγώ ξαφνιάστηκα, απάντησα χλιαρά και συνέχισα. Έτσι ήμουν τότε εγώ. Κοινωνικότης μηδέν. Αργότερα πληροφορήθηκα ότι η Farfisa, εκτός από θυροτηλέφωνα έφτιαχνε και αρμόνια. Τις δεκαετίες 60 και 70, πριν καθιερωθούν τα Roland και τα Korg. Τώρα πρέπει να παράγει μόνο θυροτηλέφωνα.

Τις προάλλες περνούσα από την νέα παραλία, μπροστά από τους σωρούς των χωμάτων και είδα να ξεπροβάλει ανάμεσά τους το μαρμάρινο άγαλμα του Καραμανλή. Προς στιγμή μου φάνηκε να κουνάει ελαφρά το χέρι του. Δαγκώθηκα. Θυμήθηκα, το Μιχάλη, την αδερφή του και τη Farfisa.

Θεσσαλονίκη, 27-05-2012

Μολόχες

Μολόχες. Άλλοι τις λένε γεράνια.

                                                         

Ταβάνι

Αυτό είναι το ταβάνι ενός δωματίου.

                                               

Επιβάτης απογευματινού λεωφορείου

Καλύτερα έτσι

Να ξανθίζω τις μολόχες

Δυο τρεις φορές την εβδομάδα

‘Άλλωστε δεν τα πήγαινα ποτέ καλά

Στα λόγια

Τα μικρά και τα μεγάλα

Προπάντων στα μικρά

Εδώ λοιπόν θα με βρείτε

Όταν με ψάχνετε

Αν ποτέ