Είχε
πατήσει τα πενήντα. Δεν είχε πλέον ενοχές όταν καθόταν στο λεωφορείο και γυναίκες
μεγαλύτερές του στέκονταν δίπλα του βλέποντάς τον στα μάτια. Ζητώντας του βουβά
να σηκωθεί. Με σακούλες ή καρότσια στα χέρια. Γεμάτα ψώνια ή άλλα υπάρχοντα. Αφορμές να
κατέβουν στο κέντρο. Πριν χαθεί οριστικά το κέντρο. Της νιότης τους. Όπου σαν
έφηβες πήγαιναν φροντιστήριο. Μετά για παγωτό ίσως ή για να χαζέψουν τις
βιτρίνες, με βιβλία και τετράδια στα χέρια. Αργά το απόγευμα, έχοντας βραδιάσει,
κυρίως το χειμώνα όταν οι αναμνήσεις είναι πιο έντονες. Τις βροχερές μέρες, με τους
βρεγμένους δρόμους και τα πεζοδρόμια να αντανακλούν φώτα και χρώματα. Σε αντίθεση με τους χωματόδρομους
όπου η αντανάκλαση υπάρχει μόνο στις λακκούβες που μαζεύουν νερό και συνήθως εκεί
δεν υπάρχουν ούτε φώτα ούτε χρώματα. Μακριά από το κέντρο.
Προσπάθησε
να διώξει από τη σκέψη του τις εικόνες αυτές. Καθισμένος στη θέση του το κορμί
του χαλάρωνε και προσπαθούσε το ίδιο να κάνει με το μυαλό του. Το οπτικό του
πεδίο, που συνέπιπτε ως ένα βαθμό με το μυαλό του. Γιατί όπως γνώριζε πλέον,
ήταν ένας άνθρωπος που σκεφτόταν με εικόνες. Με ότι έβλεπε. Παλιότερα οι θέσεις
στα λεωφορεία έβλεπαν μόνο μπροστά. Αργότερα προστέθηκαν και μερικές όπου
βλέπουν ανάποδα. Την εποχή λίγο πριν τα καθίσματα αποκτήσουν πάνινο κάλυμμα. Οι
άνθρωποι των λεωφορείων ανακάλυψαν τότε μια άλλη οπτική των πραγμάτων. Κάποιοι
απ’ αυτούς. Οι άλλοι συνέχιζαν να είναι οι παλιοί εαυτοί τους, βλέποντας απλώς τα
τοπία να απομακρύνονται. Κάπως έτσι ανέπτυξε, καλύτερα ξεκίνησε μια θεωρία για
τους δύο τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι βλέπουν το χρόνο. Κομμάτια του
χρόνου, παρελθόν και μέλλον. Όχι ακριβώς κομμάτια, αλλά οπτικές. Τον χρόνο τον
βλέπουμε ως κάτι που έρχεται, όπως όταν κάποιος κάθεται σε μια θέση που βλέπει
προς τα μπροστά ή σαν κάτι που φεύγει, καθισμένος ανάποδα. Η πρώτη περίπτωση
μπορεί να θεωρηθεί ως μία στάση αισιόδοξη, θετική, ακόμη και δυναμική. Η
προσμονή του μέλλοντος. Η άλλη έχει ένα χαρακτήρα μελαγχολικό, απώλειας και
παραίτησης. Τις φορές που κάποιος έχει
τη δυνατότητα να διαλέξει αν θα καθίσει με το βλέμμα μπροστά ή πίσω, η τελική
επιλογή του κάτι σημαίνει. Για το χαρακτήρα του, που μάλλον είναι μια μόνιμη
ιδιότητα ή τείνει προς τη μονιμότητα. Αν το συμπέρασμα του παρατηρητή είναι
σωστό. Αν ο παρατηρητής μπορεί να μιλήσει για τον εαυτό του.
Βλέποντας
την πόρτα να κλείνει και την στάση να απομακρύνεται έστρεψε το βλέμμα στο βάθος
του διαδρόμου.
