Ξέρεις γιατί σου
είχα πει για τον Κώστα; Αυτός με είχε βοηθήσει τότε με τις βαλίτσες. Μου είχαν
πέσει και οι καραμέλες στο δάπεδο κάτω από το κάθισμα. Γεύση βουτύρου. Ο Κώστας
δούλευε σε εργοστάσιο που φτιάχνει λάμπες. Παλιά πυρακτώσεως, τώρα ηλεκτρονικές.
Για τις ηλεκτρονικές λένε ότι περιέχουν υδράργυρο. Η ζωή του Κώστα, θα την
έλεγα μονότονη. Από πολλές απόψεις. Θα μου πεις, εσύ τι έκανες γι’ αυτό; Εγώ
όμως θα σου πω, εσύ στη θέση μου τι θά’ κανες; Εμάς μας εκτιμάει. Όμως μας
δείχνει άλλο πρόσωπο. Δεν ξέρω. Η ζωή του Κώστα μου θυμίζει ένα βιβλίο που
διάβασα τις προάλλες. Τώρα που το σκέφτομαι ο Κώστας συμπαθεί εσένα. Και η
συμπάθεια και η εκτίμηση για μας, έρχεται από σένα. Φάνηκε καθαρά στην
τελευταία μας συνάντηση. Ο Κώστας ήταν καλύτερος στα νιάτα του. Όσο θυμάμαι.
Μετά έπεσε ψυχολογικά. Κάθε φορά που μιλάω για τον Κώστα, δεν ξέρω. Αισθάνομαι
άβολα. Εσείς βλέπω επικοινωνείτε καλύτερα. Όπως χθες. Την ώρα μετά το φαγητό.
Του ζήτησες γλυκό κι αυτός χωρίς άλλη κουβέντα πήγε και στο έφερε. Εκείνο το συγκεκριμένο,
από το συγκεκριμένο μαγαζί. Αυτό δε θα το έκανε για μένα. Σκέφτομαι γιατί και
δε βρίσκω απάντηση. Ένα από τα μυστήρια του Κώστα. Δε στό’ πα χθες. Μετά πήγα
και γω και πήρα γλυκό από το ίδιο μαγαζί. Νομίζω ότι το κατάλαβε ο Κώστας. Ίσως
γι’ αυτό μου κρατούσε μούτρα το πρωί. Το κατάλαβες;
Κοιμήθηκα πολύ. Το
είχα ανάγκη. Τώρα θα δούμε ξανά τον Κώστα του χρόνου. Τόσες μέρες δε μπόρεσα να
βγω στα μαγαζιά. Να πάρω κάτι μικρό και ιδιαίτερο ήθελα.
Δεν ξέρω αν
περιγράφω καλά αυτά που συνέβησαν. Αυτά που ειπώθηκαν. Δεν έχω όλες τις
πληροφορίες. Έτσι γίνεται σχεδόν πάντα. Μας λείπουν πληροφορίες. Μέχρι που μια
μέρα συνειδητοποιούμε ότι δεν χρειαζόμαστε πληροφορίες, γιατί απλούστατα τα
πράγματα τα δημιουργούμε εμείς. Αναρωτιέμαι για το ύφος μου. Μια ιστορία του
σήμερα. Ένα φθηνό σουβενίρ των δύο ευρώ. Πόσες λέξεις μπορεί να πει κάποιος σε
μία ώρα; Δέκα χιλιάδες; Πόσες μπορεί να
γράψει, πεντακόσιες; Γιατί αυτή η υστέρηση; Θέλω να πω, ο προφορικός λόγος
υπερτερεί. Αλλά πάλι, δεν πουλιούνται ηχογραφήσεις με αυθόρμητες συνομιλίες
ανθρώπων. Τι νόημα θα υπήρχε άραγε σε μια τέτοια προοπτική. Μα ποτέ δεν ξέρεις.
Το βασικό είναι να πεις μια ιστορία άλλωστε. Γι’ αυτό δε σταματάω εδώ. Θα
μιλήσω για το πώς βολεύονται τα πράγματα στη ζωή. Κάθε φορά που πάω ταξίδι δεν
ξέρω τι να πρωτοπάρω μαζί μου. Η έκφραση “δεν ξέρω τι να πρωταφήσω” θα ταίριαζε
σε μια άλλη αφήγηση. Δεν υπάρχει αυτό σ΄ένα ταξίδι. Δεν μπορεί να
συμπεριληφθεί.
