Κάθε φορά που φτιάχνω κάτι, αρχίζω να φωτογραφίζω προς το τέλος της κατασκευής, οπότε για τα πρώτα στάδια του εγχειρήματος συνήθως δεν υπάρχουν τεκμήρια.
Οι λέξεις δεν λογιάζονται για τεκμήρια.
Το τελευταίο μου λοιπόν πόνημα, στον τομέα της ξυλουργικής, είναι αυτό το σκαμνάκι, που τελικά απέκτησε και χαρακτηριστικά μικρού τραπεζιού. Καθ' οδόν.
Φτιαγμένο από διάφορα κομμάτια ξύλων που προήλθαν από συσκευασίες. Κυρίως συσκευασίες κλιματιστικών μηχανημάτων.
Στο πάνω μέρος χρησιμοποίησα βίδες ενώ κάτω καβίλιες (όχι τις έτοιμες, αλλά μακρύτερες).
Σε όλες τις συνδέσεις χρησιμοποιήθηκε και ξυλόκολλα.
Το σκαμνάκι στο τέλος, μετά το γυαλόχαρτο, περάστηκε με το γνωστό πλέον,
danish oill.
Διαστάσεις:
ύψος 36,50 cm
πλάτος 46,00 cm
μήκος 36,00 cm
Πως προέκυψαν οι διαστάσεις, μη ρωτάτε. Το γνωστό βλέποντας και κάνοντας, σε συνδυασμό με κάποιες γενικές αναλογίες και τις διαστάσεις της διαθέσιμης ξυλείας.
Οι παλέτες για όσους δοκιμάζουν την τύχη τους στην ξυλουργική, είναι μια καλή πηγή πρώτης ύλης. Μιλώντας για παλέτες εννοώ και κάθε είδους ξυλεία συσκευασίας που έχει διαστάσεις στοιχειωδώς ικανές να ενσωματωθούν σε κάποια κατασκευή. Οι κλασικές παλέτες συνήθως είναι δύσκολο να αποσυναρμολογηθούν μιας και είναι καρφωμένες γερά. Θέλει προσοχή κατά την αποσυναρμολόγηση γιατί υπάρχει κίνδυνος τα ξύλα να σπάσουν. Ιδίως όταν ασκούμε σε λεπτό σχετικά ξύλο ισχυρές διατμητικές τάσεις.
Οι παλέτες συνήθως είναι φτιαγμένες από άσπρο ελαφρύ ξύλο. Σπανιότερες είναι αυτές που είναι φτιαγμένες από σκούρο (και βαρύ) ξύλο, δηλαδή τροπική ξυλεία ή αντίστοιχη. Εργαλεία που μπορεί να χρησιμοποιηθούν κατά περίπτωση είναι: σκεπάρνι, σκύλα, τανάλια, διάφορα επιμήκη σίδερα ως μοχλοί κτλ. Αρκετές φορές έχω χρησιμοποιήσει με επιτυχία σιδηροπρίονο και βάζοντας τη λάμα ανάμεσα στα ξύλα που θέλω να χωρίσω κόβω τα καρφιά. Έτσι τα ξύλα δεν ζορίζονται σχεδόν καθόλου και δεν κινδυνεύουν από σπάσιμο. Βέβαια στη συνέχεια είναι δυσκολότερη η εξαγωγή του καρφιού. Όμως έτσι συμβαίνει πάντα στη ζωή. Ή σχεδόν πάντα. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα.
Στο πατρικό μου, ένα σπίτι (σε αστικό οικόπεδο περίπου 300 τμ) που χτίστηκε τη δεκαετία του 50 και γλίτωσε, ευτυχώς, την αντιπαροχή, υπάρχουν διάφορα δέντρα και θάμνοι. Το σπίτι σημειωτέον, πλέον δεν κατοικείται . Λοιπόν:
5 φλαμουριές
3 μεγάλα λιγούστρα (τα λιγούστρα γίνονται πολύ ωραία και ανθεκτικά δέντρα)
1 δάφνη
1 ταφλάνι μεγάλο και φυσικά πολλά αγριόχορτα.
Στο σπίτι είχαμε πάντα το πρόβλημα με τα φύλλα που έπεφταν, τα κλαδιά που προέκυπταν από το κλάδεμα και τα αγριόχορτα.
Θέλοντας να φτιάξω φυλλόχωμα από την φυτική αυτή μάζα, τα τελευταία χρόνια εγκατέστησα τους δύο αυτούς "κάδους κομποστοποίησης".
Το τοίχωμα είναι πλέγμα γαλβανιζέ, όχι πολύ πυκνό, που κάθεται απευθείας στο χώμα, σχηματίζοντας ένα κύλινδρο.
Για να συνδεθούν οι δύο άκρες του πλέγματος (η σύνδεση γίνεται με γαλβανιζέ σύρμα) υπάρχει επικάλλυψη περίπου μισού μέτρου. Για να γίνει ένας ευρύχωρος "κάδος", 5 μέτρα πλέγματος ( ύψους 1,0 - 1,5 μέτρων) είναι αρκετά. Κόστος περί τα 20€.
Ότι προκύπτει (μόνο φυτική ύλη) από σκούπισμα, κλάδεμα, ξεχορτάριασμα, καταλήγει μέσα. Τα κλαδιά τα τεμαχίζω μερικώς ώστε να κάθονται καλύτερα στο σωρό.
Τα σκουλήκια είναι κυρίως, άσπρα, μικρού σχετικά μήκους (3-4 εκ) και χοντρά (Φ 0,5 - 1,0 εκ), οδεύοντας από το χώμα κατακλύζουν το σωρό.
Καλό είναι ο σωρός να βρέχεται, ιδιαίτερα το καλοκαίρι και να ανακατεύεται. Το πολύ σε ένα χρόνο ο σωρός έχει σχεδόν φαγωθεί από τα σκουλήκια (εκτός από κάποια κλαδιά και κάποια άλλα υλικά όπως πέτρες κτλ). Το πλέγμα σηκώνεται και το υλικό κοσκινίζεται με κόσκινο 1,0 Χ 1,0 εκ. Ότι δεν κοσκινίζεται ρίχνεται πάλι στον "κάδο".
Το φυλλόχωμα που προκύπτει είτε στρώνεται ξανά στον κήπο είτε μεταφέρεται αλλού σε σακκούλες μπάζων.
Η ετήσια παραγωγή είναι τουλάχιστον 25 σακούλες.
Προσοχή γιατί στο φυλλόχωμα είναι πολύ πιθανόν να υπάρχουν σπόροι φυτών ή δέντρων που ίσως δεν τα θέλουμε. Χαρακτηριστικοί είναι οι σπόροι του βρωμόδεντρου που πάντα παρεισφύουν. Επίσης μπορεί να υπάρχουν επιβλαβή σκουλήκια ή άλλα έντομα. Ή σκουλήκια που αργότερα θα γίνουν σκαθάρια.
Τα περισσεύματα των κλαδιών (διαμέτρου θα έλεγα πάνω 2,0 - 2.5 εκ) ξεραίνονται στην αυλή για να καούν αργότερα στο τζάκι. Στο σωρό με τα κλαδιά βρίσκω παπαδίτσες, κάτι μαύρα σκουλήκια με ποδαράκια, που τους αρέσει η υγρασία και όχι το φως. Παπαδίτσες βρίσκω και στο σωρό με τα φύλλα αλλά δεν ξέρω πόσο συμβάλλουν στην βιοαποικοδόμηση. Ούτε αν δρούν ανταγωνιστικά στα άσπρα σκουλήκια ξέρω. Ούτε αν δρουν εκεί και άλλα είδη σκουληκιών ξέρω. Ότι είδα σας λέω.
Όταν σηκώνω τα ξύλα ή τα φύλλα οι παπαδίτσες (έχουν μια χαρακτηριστική άσχημη μυρωδιά) και τα σκουλήκια κουλουριάζονται. Από ένστικτο μάλλον, για να μην πατηθούν. Ή καλύτερα - επιστημονικά μιλώντας - να μειώσουν την πιθανότητα να πατηθούν. Αυτό αναφέρει, μιλώντας βέβαια για την περίπτωση που κάποιος σηκώσει μια πέτρα - θα πρόσθετα μισοθαμένη στο χώμα - ο Γιάννης Παλαβός στο πασχαλινό διήγημά του "Ο σταυρός" που δημοσίευεσε η εφημερίδα Καθημερινή το Μ. Σάββατο που μας πέρασε. Αυτός βέβαια μιλάει μεταφορικά και δεν αναφέρεται σε πιθανότητες.
