ΤΟ ΠΡΩΤΕΥΟΝ ΔΙΛΗΜΜΑ

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Με τα χρόνια τελειοποίησε την τεχνική του

Μα κάθε φορά, στο καινούριο, σάστιζε

Απορούσε, όταν τελικά όλα έβρισκαν τη θέση τους

Σα να γινόταν από μόνα τους όλα τα επιμέρους

Έτσι αναρωτιόταν καμιά φορά

Τι ρόλο έπαιζε ο ίδιος σ’ αυτήν τη διαδικασία

Με τα χρόνια κατάλαβε

Αλλά δεν τολμούσε να πει την αλήθεια στους άλλους

Μόνο νύξεις και υπαινιγμοί

Και χαμόγελα σ’ αυτούς που ήξεραν

CASIO personal-mini

Κατασκευασμένο το 1975 περίπου, στην Ιαπωνία. Με εφτά ψηφία. Λειτουργεί κανονικά μέχρι σήμερα.

LA NONNA (Αστυπάλαιας συνέχεια)

Τελικά η παράσταση στην οποία αναφέρθηκα στο κείμενο "Αστυπάλαια", ανεβαίνει ξανά στην Αθήνα, από τον Δημήτρη Πιατά. Θα λείπει βέβαια ο Κωνσταντίνος Τζούμας, που έπαιζε νομίζω αξεπέραστα τον ανέμελο τύπο που τον καταβάλλει το πέρασμα των χρόνων. Θυμάμαι ακόμη τις ατάκες: "Μποντζόρνο, πρωινό" & "Καταντζάρο! Καταντζάρο!". Ήταν τέλος της δεκαετίες του ενενήντα. Είχαμε πληρώσει σε δραχμές.

(πηγή της φωτογραφίας: LIFO, τεύχος 312 / 18-10-2012)

ΠΟΡΤ ΜΑΝΤΩ

Περίεργο, μιλάτε ελληνικά
Ήταν οι λέξεις του μπαίνοντας.

Μετά το βλέμμα του καρφώθηκε

Στο πορτ-μαντώ της εισόδου.

Περάστε να καθίσετε στο σαλόνι!

ΩΔΕΙΟ

Πρώτη ώρα. Θεωρία. Ανεβαίνοντας, στο ασανσέρ, συναντώ τον κύριο Ανδρέα. Αφήνω την κόρη μου. Βγαίνω στο δρόμο. Καφές και εφημερίδα. Μαγαζί γωνία. Καλός κόσμος. Δίπλα δυό παρέες συνταξιούχων. Πρώτη. Θέμα συζήτησης η κρίση. Συζήτηση επιπέδου. Ο ένας, εκ των πέντε, ήταν μάλλον πρώην δικαστής. Δεύτερη. Άλλο θέμα. Ο ένας, εκ των τεσσάρων, συνταξιούχος του ΟΛΘ. Οι κίνδυνοι από τη μεταφορά χημικών. Δεν ξέρω που να επικεντρωθώ. Από δω ή από κεί; Η ώρα περνάει. Πληρώνω. Γυρίζω στο ωδείο. Τελειώνει η θεωρία. Αρχίζει η χορωδία. Παράδοση, παραλαβή. Κατεβαίνω. Η κόρη του κυρίου Ανδρέα κάνει μόνο θεωρία. Χορωδία κάνει στο σχολείο. Έτσι μου είπε. Ο κύριος Ανδρέας. Συνεχίζω. Από πότε η χορωδία πάει μαζί με τη θεωρία; Για την ακρίβεια μετά. Δεν ξέρω. Σαν λέξεις ταιριάζουν πάντως. Λοιπόν κατεβαίνω. Γυρίζω από δω κι από κει. Επικεντρώνομαι σε συνταξιούχους. Κρύο τσάι. Γεύση ροδάκινο. Άλλη παρέα. Θέματα καθημερινά. Όχι θεωρία, όπως οι προηγούμενοι. Παρέα τριών ατόμων. Πόσο καιρό έχεις να δεις το Λάζαρο; Τέτοια. Μεσημέριασε. Γυρίζω πίσω. Τέλος της χορωδίας. Το άλλο Σάββατο θα έρθω οργανωμένος. Θα πάρω και τη φωτογραφική μηχανή. Πείνασα. Φεύγω.

ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΑΡΤΥ - επτά μέρες μετά

ΜΙΚΡΟ - ΜΕΓΑΛΟ

ΚΑΖΑΝΙ ΠΙΕΣΕΩΣ

Το καζάνι πιέσεως ήταν ένας διαδεδομένος τρόπος να έχει ένα σπίτι ζεστό νερό, μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 80. Μπορεί να κατασκευαστεί σε μονοκατοικίες και σε σπίτια της υπαίθρου. Εκεί δηλαδή που υπάρχει άνεση χώρου. Τα ξύλα δεν χρειάζεται να είναι σαν αυτά που βάζουμε στις σόμπες. Κάνουν και μικρότερα. Θα χρειαστείτε υδραυλικό και χτίστη.

* Το καζάνι που εγώ τουλάχιστον ήξερα ήταν κατασκευασμένο από φύλλο χαλκού. Είχε κυλινδρική μορφή με ύψος περίπου 40 cm και διάμετρο περίπου 50 cm. Στο πάνω μέρος είχε τις δύο υποδοχές για τις σωλήνες, διαμέτρου, αν θυμάμαι καλά, 3/4 της ίντσας. Κρύου νερού και ζεστού νερού. Του ζεστού νερού έφτανε πιο μέσα στο καζάνι. Εκείνη την εποχή καζάνια πουλούσαν τα μαγαζιά με χάλκινα είδη, κοντά στην Παναγία Χαλκέων, στην Αριστοτέλους.

* Στο θάλαμο καύσης έμπαιναν τα ξύλα. Ο θάλαμος είχε ένα άνοιγμα περίπου 25Χ25 cm. Σημαντικό ήταν ο τρόπος που χτιζόταν το καζάνι γύρω γύρω, ώστε τα καυσαέρια να στροβιλίζονται γύρω απ' αυτό. Ήταν ο περίφημος "σαλίγκαρος" που ουσιαστικά ήταν μια σπιράλ διάταξη τούβλων γύρω από το καζάνι, που εξείχαν λίγο από τα υπόλοιπα τούβλα. Εννοείται ότι χρησιμοποιούμε συμπαγή τούβλα γύρω από το καζάνι.

* Προσοχή στη μόνωση, και στο χτίσιμο πάνω από το καζάνι. Κάποιες φορές το καζάνι χρειαζόταν επισκευή οπότε η κατασκευή άνοιγε από πάνω. 

* Το ζεστό νερό ερχόταν στο σπίτι με πίεση περίπου 2 μέτρων στήλης νερού δηλαδή 0,2 Bar περίπου.

* Όπως γράφω και στο σκαρίφημα, αν αποφασίσετε να φτιάξτε κάτι τέτοιο συμβουλευτείτε κάποιον έμπειρο υδραυλικό. 

Μεγάλωσα λοιπόν, από τα χρόνια της εφηβείας και μετά, έχοντας στο σπίτι ένα τέτοιο καζάνι. Ξύλα παίρναμε από το επιπλοποιείο απέναντι. Του κυρ Γιάννη. Τα πήγαινα στην αυλή χρησιμοποιώντας ένα παμπάλαιο σιδερένιο καροτσάκι με μεταλλική ρόδα, που έκανε χαρακτηριστικό ήχο. Το νερό σε ένα τέτοιο καζάνι βράζει αν τα ξύλα είναι πολλά. Θερμοκρασία έως 100 βαθμούς. Δεν υπάρχει δηλαδή θερμοστάτης. Οπότε είναι σημαντικό ο σωλήνας του κρύου νερού να συνεχίζει κατακόρυφα λίγο πάνω από το τεπόζιτο και να είναι ανοιχτός. Αυτός ο ανοιχτός σωλήνας είναι ουσιαστικά η ασφάλεια του καζανιού για να μην σκάσει. Θυμάμαι όταν πλενόμουν στο μπάνιο που ήταν κολλητά δίπλα από το καζάνι άκουγα το νερό που έβραζε. Το καζάνι το έβγαλα το 1990. Έβαλα Θερμοσίφωνο.

Αφορμή για την ανάρτηση αυτή, στάθηκε η αναφορά στο "καζάνι πιέσεως" που υπάρχει στο κείμενο Farfisa που δημοσίευσα παλαιότερα.

ΠΑΛΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Ο χώρος: Δυτική Θεσσαλονίκη. 
Ο χρόνος: Τέλος δεκαετίας 70 - αρχές δεκαετίας 80.
Οι εύκολες διαστάσεις. Όχι μόνο ως προς τον ορισμό.

BERLIN 4 - Heart Lock

ΕΣΥ ΕΓΩ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Στον κόσμο των ιδεών ή στον κόσμο των ανθρώπων

Αδιάφορο. Αρκεί να βγαίνει κάποιο νόημα

Θέλω να πω, δεν μου αρκεί να πατώ πλήκτρα, περιμένοντας

Τη συνέχεια των πραγμάτων να με οδηγήσει κάπου

Παρακαλώ σεβαστείτε την ανάγκη μου να ονειρεύομαι

Ξανά και ξανά. Το ίδιο όνειρο

Μη μου ζητάτε να σας πω περισσότερα

Δεν ξέρω