ΣΥΡΤΑΡΙΕΡΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ

Αρχή με το κόψιμο ενός από τα πλαϊνά. Μοριοσανίδα
(νοβοπάν, όπως το λέγαμε παλιά) με επικάλυψη άσπρης
 μελαμίνης. Πάχος 18 mm. Από τα ρετάλια που υπάρχουν μπόλικα.

Η αφορμή του project, ήταν τα τρία συρτάρια που είχα βρει.
Ουσιαστικά έφτιαξα ένα κέλυφος για τα συρτάρια αυτά.
Για βαριά χρήση. Εργαλεία και σιδηρικά.

Τοποθέτησα και στερέωσα τα δύο πλαϊνά σε παράθεση
για να τοποθετήσω τα πηχάκια πάνω στα οποία θα
ολισθαίνουν τα συρτάρια. Το κάτω συρτάρι ακουμπάει
στην κάτω πλευρά του κελύφους.

Τα δύο πλαϊνά τελειωμένα.

Για περισσότερη σταθερότητα και αντοχή της κατασκευής,
στην εξωτερική πλευρά των δύο πλαϊνών έβαλα ένα πλαίσιο
από καδρονάκια. Η σύνδεση με ξυλόβιδες που μπήκαν από
τη  μέσα πλευρά.

Κόψιμο (με πριόνι χειρός) των πάνω & κάτω πλευρών.

Άλμα στην κατασκευαστική διαδικασία. Η συρταριέρα
συναρμολογημένη. Όταν η κατασκευή σε συνεπαίρνει
ξεχνάς τις φωτογραφίες. Ή όταν βιάζεσαι.

Κάπου εδώ με πρόλαβε η νύχτα. Σταμέτησα, γιατί ως γνωστόν,
 τις δουλειές της νύχτας τις βλέπει η μέρα και γελάει.

Την επόμενη μέρα πια, εργασίες ενίσχυσης του πάτου των
συρταριών, για να δεχτεί το λεπτό κόντρα-πλακέ
(πάχος 4 mm)  το αυξημένο βάρος. 

Σε κάθε συρτάρι μπήκαν τρία πηχάκια. Για την
στερέωση, χρησιμοποιήθηκε ξυλόκολλα και καρφάκια.

Και πολλοί σφικτήρες.

Επίσης έβγαλα τα παλιά χερούλια και έκλεισα τις
τρύπες  με καλαμάκια από σουβλάκια.

Στην πορεία, τοποθέτησα ένα πηχάκι στο πάνω μέρος
της μετώπης των δύο κάτω συρταριών (για να μην μένει
κενό στην πρόσοψη), αφού πρώτα κόντυνα του τέσσερεις
συνολικά οριζόντιους οδηγούς ολίσθησης των συρταριών.
Τελειώνοντας, βερνίκωμα με το γνωστό ανθεκτικό άχρωμο
βερνίκι πολυουρεθάνης.

Μετά το στέγνωμα, τοποθέτηση των συρταριών.

Εξωτερικές διαστάσεις, περίπου 43 Χ 43 Χ 43 cm.

Ο γνωστός λογότυπος με στένσιλ & σπρέυ στο πλάϊ.

Η συρταριέρα τελικά μεταφέρθηκε στο εργαστήριο και
βρήκε μια θέση. Μόνιμη ή προσωρινή, θα δείξει ο καιρός.