NEW TOOLBOX

Ένα κλασικό toolbox είναι το παρόν
project. Πρώτη ύλη ξύλα από παλέτες,
ένα παλιό στυλιάρι τσάπας και ένα ξύλινο
πάνελ από παλιό έπιπλο της ΙΚΕΑ.

Οι αναλογίες του κομματιού νομίζω είναι
αρμονικές. Για παράδειγμα, το χερούλι είναι
αρκετά ψηλά για να βάζει το χέρι κάποιος
από κάτω.

Δυστυχώς δεν έβγαλα φωτογραφίες
από τα αρχικά στάδια κατασκευής.

Οι συνδέσεις έγιναν με βίδες και ξυλόκολλα.

Όπως είπα, το επιμήκες χερούλι είναι
κομμάτι από παλιό στυλιάρι τσάπας.
 Φ 35mm. Δεν είχα κάτι 20-25 mm, που
μάλλον θα ήταν πιο ταιριαστό.

Η σύνδεση του χερουλιού με τα κατακόρυφα
πλάγια τοιχώματα έγινε με καβίλιες και την
παρεμβολή δύο μικρών κομματιών από παλιό
κλώστρη (Φ18mm), δημιουργώντας δύο
μικρές προεξοχές εκατέρωθεν.

Έβαλα και τον νέο μου λογότυπο με κόκκινο
spray. Προηγουμένως πέρασα ένα χέρι με
βερνίκι πολυουρεθάνης, υλικό πολύ καλής
αντοχής, που το χρησιμοποιώ πρώτη φορά.

ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ:
μήκος: 63cm, πλάτος: 24,50cm & ύψος: 35cm

ΣΚΑΜΝΑΚΙ 2

Το παρόν project είναι η κατασκευή ενός σκαμνιού στις ίδιες περίπου διαστάσεις με το προηγούμενο. Η επάνω επιφάνεια των δύο κατασκευών είναι ένα κομμάτι κόντρα πλακέ που κόπηκε στη μέση.

Τελευταία χρησιμοποιώ ένα πριόνι BACHO που με βόλεψε πολύ. Επίσης χρησιμοποιώ τον τριγωνικό χάρακα (speed square) της Swanson. Πολύ χρήσιμο εργαλείο.

Οι κοπές έγιναν στο εργαστήριο, ενώ η συναρμολόγηση στο μπαλκόνι.

Αρχικά κολλήθηκαν τα δύο "Π" των ποδαρικών, ανά δύο με το οριζόντιο κομμάτι. Επίσης κολλήθηκαν χωριστά τα υπόλοιπα δύο στοιχεία ανάμεσα στα ποδαρικά.

Όπως έχω πει παλαιότερα χρειάζονται πολλοί και διαφορετικοί σφικτήρες για ένα καλό αποτέλεσμα στην κόλληση.

                                                                                    

Μεταφορά μέσα στο σπίτι γιατί έξω έχει παγωνιά και η κόλληση μπορεί να αστοχήσει.

Βερνίκωμα με AQUACLOU LACKLASUR. Εξαιρετικό.

Διαστάσεις:

μήκος: 32.50 cm

πλάτος: 30 cm

ύψος: 44 cm

ΣΚΑΜΝΑΚΙ 1

Σκάμνάκι - τραπεζάκι, νέο κομμάτι. H ειδικότητά μου, λόγω και της σχετικής ευκολίας που παρουσιάζει το είδος. Βασικά λόγω μικρού του μεγέθους.

Τα κομμένα κομμάτια ξύλου που απαρτίζουν το επιπλάκι. Κόντρα πλακέ (πάχους 20mm) για την άνω επιφάνεια και διάφορα άλλα κυρίως από συσκευασίες (παλέτες κτλ).

Πρώτη φάση συναρμολόγησης και κολλήσεων. Εδώ χρησιμοποιήθηκαν οι μοναδικές (4 τεμάχια) βίδες της κατασκευής, λόγω και των υφιστάμενων οπών στα δύο καδρονάκια.

Εδώ κόλληση, ανά δύο, των ποδαρικών, με το ενδιάμεσο τεμάχιο. 

Εδώ γίνεται η κυρίως συναρμολόγηση όπου χρησιμοποιούνται πολλοί σφικτήρες για την επίτευξη ομοιόμορφης και επαρκούς πίεσης όπου χρειάζεται.

Διανυκτέρευση μέσα στο σπίτι γιατί οι θερμοκρασίες έξω είναι χαμηλές το βράδυ.

Δεύτερη μέρα του project. Ηλιόλουστη ευτυχώς.

Μετά την αφαίρεση των σφικτήρων, η φάση όπου μπαίνουν οι καβίλιες. Χρησιμοποιήθηκαν έτοιμες (μικρού μήκους) και  αυτές του μέτρου όπου κόβει κανείς όσο χρειάζεται.

Πολύ ξυλόκολλα, μετά σκούπισμα με βρεγμένο πανάκι και κόψιμο της προεξοχής. Ηξυλόκολλα αφήνει λεκέδες στα ξύλα.

Βερνίκωμα, κλασσικά, με danish oil της DULUX, όπως έχω ξαναγράψει δυσεύρετο.

Εδώ τελειωμένο το δημιούργημά μου. Στα ποδαρικά υπήρχαν κάποια καρφιά που σκούριασαν και δεν ήταν εφικτό να βγούν. Οπότε τα έκοψα με το σιδηροπρίονο και  συμβάλλουν τελικά στην γενική εικόνα παλαιότητας.

ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ:

μήκος: 44 cm
πλάτος 30 cm
ύψος: 32 cm

ΠΑΓΚΟΣ ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑΣ

Επιμήκης πάγκος τραπεζαρίας, κατασκευασμένος από διάφορα κομμάτια ξύλου. Τα δύο πλαϊνά καδρόνια είναι από σκελετό κρεβατιού.

Επάνω κόντρα πλακέ και κάποια συμπληρώματα ξύλου. Οι συνδέσεις με βίδες και ξυλόκολα με σκοπό η κατασκευή να είναι πολύ σταθερή αφού θα καταπονείται.
Βάψιμο με πράσινη λαδομπογιά.

Διαστάσεις:

μήκος 203 cm
πλάτος  35 cm
ύψος 47 cm

ΣΚΑΜΝΑΚΙ - ΤΡΑΠΕΖΑΚΙ (ΝΕΟ)

Αποκατάσταση ενός σκαμνιού που έχει βαφεί πολλές φορές. Χρυσό, πράσινο, κίτρινο κτλ.








Η αποκατάσταση περιλαμβάνει ενίσχυση των ενώσεων με καβίλιες, τρίψιμο, τοποθέτηση νέας πάνω επιφάνειας (κόντρα-πλακέ) και τελικά βερνίκωμα με άχρωμο LACKLASUR AQUA CLOU.

Ο σχετικός λογότυπος.

ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ:

ύψος: 37 cm
πλάτος: 32 cm
μήκος: 32 cm

ΜΩΣΑΪΚΟ

Το βιβλίο του L. Wittgenstein “Tractatus Logico Philosophicus” τελειώνει με την πρόταση 7. Για όσα δεν μπορεί να μιλάει κανείς, για αυτά πρέπει να σωπαίνει. Η μοναδική πρόταση της ομάδας 7. Η πρώτη πρόταση του βιβλίου είναι η 1. Ο κόσμος είναι όλα όσα συμβαίνουν. Ανάμεσά τους 86 σελίδες κειμένου, κατατετμημένου σε προτάσεις. Αριθμημένες.

Από όλα όσα συμβαίνουν ελάχιστα με αφορούν. Σε ελάχιστα συμμετέχω. Ελάχιστα βλέπω. Ελάχιστα ακούω. Για ελάχιστα μπορώ να γράψω. Όλα όσα μπορώ να γράψω είναι κομμάτι του κόσμου. Η γραφή είναι ένα γεγονός. Ένα αποτύπωμα του κόσμου στον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι. Πολλοί συγγραφείς. Πολλοί κόσμοι. Επιμέρους.

Το αν μπορώ να μιλάω για κάτι, κάπως καθορίζεται. Το να μιλάς είναι το ίδιο με το να γράφεις. Συνήθως. Το αν μπορείς με την έννοια του αν έχεις δικαίωμα ή αν είσαι σε θέση. Αντιστοίχως με τη γραφή.

Το δικαίωμα έχει μεγαλύτερη έκταση. Το δικαίωμα, καλύτερα, καλύπτει μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου. Το δικαίωμα ως δυνατότητα, πιθανότητα, προοπτική. Για ελάχιστα νομίζω δεν δικαιούμαστε να γράψουμε. Η ικανότητα, η δυνατότητα, πάντα υπολείπεται του δικαιώματος. Σωπαίνω για όσα δεν μπορώ να μιλήσω.

Περασμένα μεσάνυχτα. Στο σπίτι όλοι κοιμούνται. Στην κουζίνα παρέα με το σκύλο. Βλέπω την άδεια σελίδα. Το βλέμμα διαγράφει ένα τόξο και πέφτει στο δάπεδο. Πλακάκι εισαγωγής. Σε λοξή διάταξη σε σχέση με τους τοίχους. Το περιβάλλον που ζούμε, ένα σύμπαν κατακόρυφων και οριζοντίων γραμμών και ακμών. Ένα σύμπαν κατακόρυφων και οριζοντίων επιπέδων. Οι σελίδες από τη φύση τους δεν υπόκεινται σε σχετικούς περιορισμούς. Θυμάμαι το μωσαϊκό που υπήρχε πριν. Χαοτικό και συνάμα προβλέψιμο. Από τη μάζα του ξέραμε μόνο τη γυαλισμένη του επιφάνεια. Αυτό βλέπαμε. Το χάος όμως εκτείνονταν σε όλη τη μάζα του. Ως αποτέλεσμα της ανάμιξης των υλικών. Η θεωρία των πιθανοτήτων επαληθεύεται πλήρως στην περίπτωση του μωσαϊκού.  Μόνη προϋπόθεση, η καλή και παρατεταμένη ανάμιξη.

Φοβόταν να γράψει γιατί του είπαν ότι τα γραπτά γίνονται κομμάτι του κόσμου. Τον διαστέλλουν. Τα άσχημα γραπτά αυξάνουν την ασκήμια του κόσμου. Τα γραπτά που πετιούνται, κάπου σμίγουν. Στις χωματερές, στους υπονόμους σε εφεδρικούς σκληρούς δίσκους. Και περιμένουν μήπως κάποτε, λόγω της συνάφειας, της εγγύτητας, πυροδοτηθεί κάποια διαδικασία ζωής. Υποτυπώδους στην αρχή. Οι λέξεις έχουν μια τάση τακτοποίησης. Μια ανάγκη να μπουν στη σειρά.

Ξαναδιαβάζω ό,τι έχω γράψει. Τίποτα.

[Ιανουάριος 2017]

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ. ΣΤΟΝ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ “ΠΑΡΚΑ”.

Ποιητή μου, γνωριστήκαμε πρωταπριλιά του 1986 μα μέχρι σήμερα δεν έτυχε να σου μιλήσω. Όλα αυτά τα χρόνια, κατά καιρούς, άλλοτε τακτικά και άλλοτε τυχαία σε άφηνα και μου μιλούσες. Άνοιγα τη σελίδα σου στο φως και άκουγα τη φωνή σου. Στα πρώτα χρόνια άκουγα από σένα συμβουλές. Για τον έρωτα, τη ζωή. Το παιχνίδι με τον έρωτα. Το παιχνίδι με τη ζωή. Σε άκουγα προσεκτικά, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό σου μιαν αυθεντία και φτάνοντας στο σημείο να καταλαβαίνω κι εγώ πότε τα κρύσταλλα των μαγαζιών θέλουν καθάρισμα. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Τότε ήμουν σίγουρος ότι εννοούσες τους υαλοπίνακες. Αργότερα άρχισα να αμφιβάλλω και να σκέφτομαι μήπως μιλάς για μαγαζιά που πουλούν κρυστάλλινα είδη Διακοσμητικά ή χρηστικά. Φοντανιέρες ή ποτήρια. Του νερού. Του κρασιού, και πάει λέγοντας. Όπως τα είδη Cristofle. Για να σε καθησυχάσω, έτσι αλλοπρόσαλλα και φλύαρα άρχισα να γράφω τελευταία. Δεν φταις εσύ για αυτό. Είναι που βαρέθηκα να σκαρώνω ταφικές επιγραφές, όπως μου είχε πει κάποτε ένας ομότεχνός σου.

Με τη θάλασσα πολλά πάρε δώσε δεν είχα ούτε έχω μπορώ να πω. Είναι που μικρός, μέχρι την ηλικία των οκτώ, κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με τη μάνα μου κάθε μέρα στη θάλασσα. Μετρούσα ίσαμε ογδόντα μπάνια. Πρωί απόγευμα. Στο νησάκι πίσω από τα σφαγεία. Τη χόρτασα τη θάλασσα, αλλά στα σφαγεία δεν είχα μπει ποτέ. Μόνο πέρυσι, πριν από τα Χριστούγεννα μπήκα. Σάββατο και Κυριακή Flea Market στα σφαγεία, έγραφε η ανακοίνωση. Πήγα, όπως πηγαίνω πάντα σε παρόμοιες εκδηλώσεις. Με τη λαχτάρα να συναντήσω τίποτα κιόσκια με κόρες να πουλούν απίστευτα πράγματα. Μπιχλιμπίδια, παλιά εργαλεία, τενεκεδένια κουτιά, πινακίδες, κάποιο παλιό βιβλίο. Πρώτη φορά πήγα σε παρόμοιο παζάρι στα νότια μέρη της Αγγλίας. Συγκεκριμένα στο Λονδίνο και σε θυμήθηκα τότε. Προσπαθούσα στο πλήθος να βρω μια μορφή να σου ταιριάζει. Συγνώμη που χρησιμοποιώ δικές σου φράσεις και λέξεις, μα είναι βολικό για μένα. Και συ νομίζω θα χαίρεσαι μ’ αυτό. Να χρησιμοποιούν οι άλλοι λίγες από τις λέξεις σου. Κάρτες πολλές δεν έστειλα. Ευτυχώς όπως αποδείχθηκε, γιατί καμιά ντουζίνα από δαύτες που αγόρασα τις κράτησα. Και τώρα όταν τις βλέπω οι μνήμες έρχονται πιο εύκολα. Μια κάρτα που δείχνει έναν παχουλό πωλητή πουλερικών στο Harrod’s, που χαμογελά και τσιτώνονται τα μάγουλά του, την έχω σελιδοδείκτη στο βιβλίο σου.

Μα το καλύτερο δε σου το είπα ακόμη. Πριν δεκατρία χρόνια, Νοέμβριος ήταν, πέθανε η πεθερά μου. Ανάμεσα στα πράγματα που μας άφησε ήταν μια ραπτομηχανή Singer. Η γυναίκα μου ήθελε να την πετάξουμε. Επέμενα σθεναρά. Τώρα η ραπτομηχανή, μέσα στο κομψό της έπιπλο, είναι στο σαλόνι. Τη βλέπω τώρα που σου γράφω. Μέσα στο ντουλάπι φυλάω κάποια παλιά παπούτσια που με στένεψαν. Από πάνω βιβλία. Τα τρέχοντα, μαζί με εφημερίδες, το βιβλίο οδηγιών μιας γεννήτριας που αγόρασα, προγράμματα θεάτρου, χάρτες. Μόνο εγώ βάζω πράγματα εκεί. Σκοπός μου, όνειρό μου καλύτερα, είναι μια μέρα να μάθω να ράβω. Σε κάποιο ταχύρυθμο πρόγραμμα ενηλίκων. Άπλα πράγματα στην αρχή, να μάθω. Μετά θα φτιάχνω πολύχρωμα παπλώματα. Κολλάζ υφασμάτων και χρωμάτων. Κυρίως χρωμάτων. Αν και τώρα που το σκέφτομαι μπορώ να βάζω στη σειρά και υφάσματα διαφορετικής υφής: μάλλινα, βαμβακερά, χνουδωτά. Δεν έχω σκοπό εγώ να παίζω με τη ραπτομηχανή ποιητή μου. Δεν είναι αυτός ο στόχος.

Όσο για τον ωκεάνειο ποιητή Ισίδωρο Ducasse, προσφάτως, δηλαδή πριν μισή ώρα, έμαθα ότι προφέρεται Ιζιντόρ Ντυκάς. Το γεγονός αυτό δε μου άρεσε καθόλου. Εγώ τον ήξερα ως Ντουκάσσε. Που ηχεί στιβαρά και επιβλητικά. Σαν Εμβατήριο. Αν μπορεί να λεχθεί αυτό. Να γραφεί. Όπως Μπολιβάρ, όταν διάβαζε το ομώνυμο ποίημα ο Εγγονόπουλος. Ευτυχώς ανακάλυψα ότι ο Ducasse χρησιμοποιούσε και ψευδώνυμο. Λωτρεαμόν ή Κόμης του Λωτρεαμόν.

[ Ιανουάριος 2017 ]

ΑΚΡΟΑΤΗΣ

Σε πείσμα του θορύβου

Εξασκεί ως τυμβωρύχος

Την τέχνη της εξόρυξης

Καλά κρυμμένων

Αισθημάτων και εικόνων

Προσπαθεί, αλλά

Μόνιμο συμπέρασμα

Των ιστοριών που ακούει,

Η ευτυχία είναι αλλού.

[21-11-2018]

ΕΠΙΣΚΕΥΗ ΞΥΛΙΝΟΥ ΚΑΠΑΚΙΟΥ

Αποκατάσταση ενός σπασμένου κυκλικού ξύλινου καπακιού δοχείου απλύτων. Διαστάσεις: διάμετρος Φ30cm 
πάχος 15mm.

 Βάζουμε ξυλόκολλα και στις δύο επιφάνειες, την απλώνουμε και περιμένουμε 5 λεπτά πάνω κάτω.

Χρησιμοποιώντας σφιγκτήρες, πιέζουμε τα δύο κομμάτια. Εδώ λόγω του σχήματος του αντικειμένου και του κινδύνου να μην "κάτσουν" καλά τα δύο κομμάτια χρησιμοποίησα τρεις σφιγκτήρες. 








Εκ των υστέρων νομίζω ότι ήθελε άλλον ένα. Το ότι η κόλλα ξεχειλίζει είναι καλό σημάδι. 








Η κυρίως πίεση για τη συγκόλληση γίνεται μέσω του μεγάλου σφιγκτήρα (κόκκινος), ενώ οι άλλοι δύο απλώς κρατούν τα κομμάτια στην ευθεία. 







Αποφεύγουμε να πιέζουμε απευθείας το κομμάτι. Γι   αυτό χρησιμοποιούμε ανάμεσα κατάλληλα ρετάλια ξύλου.

 Την κόλλα που τρέχει την σκουπίζουμε με ένα βρεγμένο πανί.

 Εδώ σκουπισμένο.

 Μετά από 2-3 ώρες (ανάλογα με τον τύπο της κόλλας), στα σημεία της συγκόλλησης βάζουμε και από μια καβίλια (κατάλληλου μήκους και διαμέτρου).

 Πρώτα τρυπάμε με τρυπάνι ίσης διαμέτρου με την καβίλια. Βάζουμε αρκετή κόλλα στην τρύπα και στην καβίλια και μπήγουμε με σφυρί.

 Ότι περισσεύει το κόβουμε με πριόνι.

 Περνάμε ένα γυαλόχαρτο (μέτριο), για 2-3 λεπτά, ξεσκονίζουμε με πανί και βάφουμε. AQUA CLOU - LACKLASUR. Η εφαρμογή με πινέλο.

Σε μισή ώρα έτοιμο.