ΜΩΣΑΪΚΟ

Το βιβλίο του L. Wittgenstein “Tractatus Logico Philosophicus” τελειώνει με την πρόταση 7. Για όσα δεν μπορεί να μιλάει κανείς, για αυτά πρέπει να σωπαίνει. Η μοναδική πρόταση της ομάδας 7. Η πρώτη πρόταση του βιβλίου είναι η 1. Ο κόσμος είναι όλα όσα συμβαίνουν. Ανάμεσά τους 86 σελίδες κειμένου, κατατετμημένου σε προτάσεις. Αριθμημένες.

Από όλα όσα συμβαίνουν ελάχιστα με αφορούν. Σε ελάχιστα συμμετέχω. Ελάχιστα βλέπω. Ελάχιστα ακούω. Για ελάχιστα μπορώ να γράψω. Όλα όσα μπορώ να γράψω είναι κομμάτι του κόσμου. Η γραφή είναι ένα γεγονός. Ένα αποτύπωμα του κόσμου στον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι. Πολλοί συγγραφείς. Πολλοί κόσμοι. Επιμέρους.

Το αν μπορώ να μιλάω για κάτι, κάπως καθορίζεται. Το να μιλάς είναι το ίδιο με το να γράφεις. Συνήθως. Το αν μπορείς με την έννοια του αν έχεις δικαίωμα ή αν είσαι σε θέση. Αντιστοίχως με τη γραφή.

Το δικαίωμα έχει μεγαλύτερη έκταση. Το δικαίωμα, καλύτερα, καλύπτει μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου. Το δικαίωμα ως δυνατότητα, πιθανότητα, προοπτική. Για ελάχιστα νομίζω δεν δικαιούμαστε να γράψουμε. Η ικανότητα, η δυνατότητα, πάντα υπολείπεται του δικαιώματος. Σωπαίνω για όσα δεν μπορώ να μιλήσω.

Περασμένα μεσάνυχτα. Στο σπίτι όλοι κοιμούνται. Στην κουζίνα παρέα με το σκύλο. Βλέπω την άδεια σελίδα. Το βλέμμα διαγράφει ένα τόξο και πέφτει στο δάπεδο. Πλακάκι εισαγωγής. Σε λοξή διάταξη σε σχέση με τους τοίχους. Το περιβάλλον που ζούμε, ένα σύμπαν κατακόρυφων και οριζοντίων γραμμών και ακμών. Ένα σύμπαν κατακόρυφων και οριζοντίων επιπέδων. Οι σελίδες από τη φύση τους δεν υπόκεινται σε σχετικούς περιορισμούς. Θυμάμαι το μωσαϊκό που υπήρχε πριν. Χαοτικό και συνάμα προβλέψιμο. Από τη μάζα του ξέραμε μόνο τη γυαλισμένη του επιφάνεια. Αυτό βλέπαμε. Το χάος όμως εκτείνονταν σε όλη τη μάζα του. Ως αποτέλεσμα της ανάμιξης των υλικών. Η θεωρία των πιθανοτήτων επαληθεύεται πλήρως στην περίπτωση του μωσαϊκού.  Μόνη προϋπόθεση, η καλή και παρατεταμένη ανάμιξη.

Φοβόταν να γράψει γιατί του είπαν ότι τα γραπτά γίνονται κομμάτι του κόσμου. Τον διαστέλλουν. Τα άσχημα γραπτά αυξάνουν την ασκήμια του κόσμου. Τα γραπτά που πετιούνται, κάπου σμίγουν. Στις χωματερές, στους υπονόμους σε εφεδρικούς σκληρούς δίσκους. Και περιμένουν μήπως κάποτε, λόγω της συνάφειας, της εγγύτητας, πυροδοτηθεί κάποια διαδικασία ζωής. Υποτυπώδους στην αρχή. Οι λέξεις έχουν μια τάση τακτοποίησης. Μια ανάγκη να μπουν στη σειρά.

Ξαναδιαβάζω ό,τι έχω γράψει. Τίποτα.

[Ιανουάριος 2017]