ΥΠΕΡ-ΗΡΩΑΣ

Σκέφτομαι μια ιδέα για ένα αφήγημα. Υπάρχουν εικόνες από όνειρα, που έρχονται και φεύγουν. Εικόνες τόσο οικείες σε μένα. Παράλληλες ζωές που ζω στον ύπνο μου. Σαν καλοστημένα βιντεοπαιχνίδια. Σαν πλάνα από ταινίες. Το νόημα της ζωής είναι πάντα ζητούμενο, ακόμα και στον ύπνο μου. Κυρίως στον ύπνο μου. Νομίζω το νόημα της ζωής οι άνθρωποι το αναζητούν κυρίως στον ύπνο τους. Κάποιοι το βρίσκουν και απλώς πεθαίνουν στον ύπνο τους. Πάντα το αφήνω για αύριο, το νόημα της ζωής. Ωρίμασε ο καιρός νομίζω. Πρέπει να μάθω τι συμβαίνει. Με μένα. Στον ύπνο μου και στον ξύπνιο μου. Η μνήμη μου λειτουργεί καλύτερα τη νύχτα. Γι αυτό γράφω τη νύχτα. Γιατί τα εξωτερικά ερεθίσματα είναι λιγότερα. Το σκηνικό είναι περίπου το ίδιο. Χρόνια τώρα. Νύχτα στο σπίτι. Μια φανταστική ιστορία. Με ήρωες βασανισμένους ανθρώπους. Ταλαιπωρημένους. Είμαι τελικά βασανισμένος άνθρωπος: Μέχρι πρόσφατα θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό. Αυτό που θέλω είναι μια νέα αρχή στη ζωή μου. Ένα νέο ξεκίνημα. Θέλω να γράψω μια ιστορία φανταστική, με ήρωες περίεργους και μέρη παράξενα. Κάτι σαν φυγή. Να μιλήσω για τη ζωή μου με υπονοούμενα, συνθήματα αμφισημίες και σύμβολα Γιατί τελικά όλα είναι κρυμμένα. Είναι ένας τρόπος που έμαθα να σταματάω το χρόνο. Μικρός περνούσα ώρες ατέλειωτες βλέποντας ένα χαλάκι υφαντό που είχε πολύχρωμα σχήματα. Μπορώ να πω αυτή είναι η πιο καθαρή εικόνα της πρώτης μου ηλικίας. Ένα κεφάλαιο θα το αφιερώσω στην υποκειμενική αίσθηση του χρόνου. Θα μιλήσω γι’ αυτό μάλλον υπαινιχτικά.

Ο ήρωάς μου θα είναι ένας εφευρέτης του μέλλοντος. Το μέλλον θα είναι δύσκολο αλλά θα είναι οικείο. Στο μέλλον θα δοθεί μεγαλύτερη σημασία στη λεπτομέρεια και στα μικρά πράγματα. Τότε θα υπάρχει πραγματική οικολογία. Το κουβάρι της ζωής θα είναι πιο μπλεγμένο, πιο μεγάλο. Ο ήρωάς μου θα ζει σαν υπνωτισμένος. Όμως παράλληλα θέλω να είναι χαρισματικός και ιδιοφυής. Θα του αρέσουν τα χρώματα και οι αντίκες. Θα αναφερθώ και στις εικόνες των ονείρων. Ότι θυμάμαι. Στις διαδρομές στην πόλη. Γωνιές δρόμων, μαγαζιά. Στις συμπτώσεις, θα πω γι’ αυτές αργότερα. Τα πρόσωπα. Ένας κόσμος μουσικής. Ο ήρωάς μου μπορεί να είναι μουσικός της τζαζ. Πλανόδιος. Πολύ ωραία λέξη. Θα προσπαθεί, όπως όλοι οι άνθρωποι, να βάλει τάξη στο χάος. Όλοι αυτό κάνουν. Προσπαθούν. Αλλά η ζωή είναι το χάος. Νομίζω τελευταία αρχίζει να αποδεικνύεται και επιστημονικά. Θα γράψω για το κακό που έκανε η εκπαίδευση στη γενιά μου, με πλάγιο τρόπο. Θα προσπαθήσω να τα γράψω όλα. Θα γράψω για τα έπιπλα της δεκαετίας του 70. Τα δανέζικα. Με το ανοιχτό πράσινο ύφασμα και τις ελαφρές καμπύλες. Τα γυναικεία ταγιέρ. Τα συνθετικά πουκάμισα με τους μεγάλους γιακάδες. Κυρίως σε παλ χρώματα. Τις ραπτομηχανές Singer. Τα καταστήματα Bon-Bon. Όλα θα είναι εύκολα στον κόσμο μου. Για μένα. Κυρίως. Αλλά και για τους άλλους. Θα βάλω περιγραφές επιπλοποιείων. Τη μυρωδιά του ξύλου. Ημιυπόγεια εργαστήρια. Κατασκευές επί παραγγελία. Ακόμη περιγραφές καταστημάτων χονδρικής ζαχαρωδών προϊόντων. Ένα τέτοιο βλέπω να υπάρχει ακόμη στην Κατούνη. Ο ήρωάς μου μπορεί να είναι βιομηχανικός designer. Ή αυτόκλητος σωτήρας. Στις ζωές άλλων. Όχι δεν θα είναι παρατηρητής. Ποτέ. Στην πέμπτη δημοτικού ο πατέρας μου με έστειλε αγγλικά και ζήτησε από την καθηγήτρια να είμαι παρατηρητής. Καλά αγγλικά τελικά δεν κατάφερα να μάθω από τότε  μέχρι σήμερα.  Ο ήρωάς μου θα είμαι εγώ. Κατά βάση. Όχι σε όλη την πλοκή. Δεν θα το πω ξεκάθαρα αλλά θα αφήσω να εννοηθεί, αργότερα. Θα σε παιδέψω αναγνώστη. Θα ζει σε ένα διαμέρισμα. Θα γνωρίσει μια γυναίκα σε ένα εστιατόριο. Αυτή θα είναι με μια φίλη της. Κι αυτή θα μένει σε ένα διαμέρισμα. Τις καλύτερες στιγμές με τον πατέρα μου τις πέρασα σε εστιατόρια. Συνήθως οι δυό μας, χωρίς τη μάνα μου. Στο μέλλον οι άνθρωποι θα μένουν σε διαμερίσματα. Μικρότερα από τα σημερινά. Τα σημερινά διαμερίσματα θα έχουν παλιώσει. Δεν θα τα συντηρεί κανένας. Στα κλιμακοστάσια και τους διαδρόμους θα υπάρχουν πολλά καλώδια.

Δεν θα μπω στον πειρασμό να μιλήσω για άλλους ανθρώπους. Συνήθως δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι. Συνήθως είμαστε μόνοι μας. Εγώ προσωπικά έχω περάσει πολύ χρόνο μόνος μου. Τα εσωτερικά των διαμερισμάτων δεν φαίνονται από το δρόμο. Σαν αυτά που βλέπω όταν ενίοτε πηγαίνω για ψυχοθεραπεία. Μιλάνε κι εγώ παρατηρώ τα έπιπλα. Τους πίνακες. Τα χαλιά. Τα βιβλία. Και λέω μέσα μου. Θα ήθελες να ζεις εδώ; Αλλά απάντηση δε δίνω, γιατί πρέπει να απαντήσω σε άλλα ερώτημα. Ποια ήταν η σχέση με τον πατέρα σας; Αναρωτιέμαι πότε ο άνθρωπος σταματάει να απαντάει σε ερωτήματα. Κάθε είδους. Όπως, τι θα φάμε σήμερα. Υπάρχουν και άλλων ειδών ερωτήματα. Υπαρξιακά. Που όλα τελικά κρύβουν το ένα και ουσιαστικό ερώτημα. Όταν θα πεθάνω θα εξαφανιστώ πλήρως; Ο ήρωάς μου δεν θα έχει τέτοια ερωτήματα. Θα έχει τις απαντήσεις. Ο ήρωάς μου θα είναι οπαδός. Οπαδός της παρέας, οπαδός της οικογένειας. Θα μπορεί να πεθάνει γι αυτά. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Και τότε ο Θεός της παρέας και ο Θεός της οικογένειας θα τον ανταμείψουν. Θα του επιτρέψουν να ξαναζήσει. Για δεύτερη φορά. Αλλά αυτός δεν θα το ξέρει. Την δεύτερη φορά. Ότι ζει για δεύτερη φορά. Η μνήμη αυτή θα επανέλθει σταδιακά.

Τώρα θα πάω στην αρχή του κειμένου να το ξαναδώ. Γιατί οι λέξεις, οι προτάσεις είναι σαν τους νευρώνες. Θέλουν συνάψεις. Πρέπει να φροντίσω γι’ αυτό. Αυτό θα τονίσω στο κείμενό μου. Τις συνάψεις. Ότι τα πάντα έχουν τελικά σχέση με τα πάντα. Όσο κι αν αυτό δεν είναι φανερό στην αρχή. Συνήθως το καταλαβαίνεις μετά από χρόνια. Βέβαια πολύ άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς να το καταλάβουν. Πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς να καταλάβουν πολλά πράγματα. Άλλοι πεθαίνουν χωρίς να καταλάβουν ότι υπάρχουν πολλά πράγματα. Και αφού πάω στην αρχή θα ξαναγυρίσω σ’ αυτό ακριβώς το σημείο. Από δω και πέρα η αφήγηση θα τρέξει. Ο ήρωάς μου θα θυμηθεί άλλη μια εικόνα των παιδικών του χρόνων. Μια συμμαθήτριά του που έμενε σ’ ένα σπίτι με μια αυλή στρωμένη με σπασμένα μάρμαρα. Ο ήρωάς μου θα είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπός. Καθημερινός. Θα πηγαίνει στα Goody’s και θα παραγγέλνει κλαμπ σάντουιτς και δε θα φοβάται. Δεν θα έχει πρόβλημα να τηλεφωνεί σε αγνώστους. Να πει τη γνώμη του. Αυτός θα είναι ο ήρωάς μου. Νομίζω.

Αυτό που τόσην ώρα προσπαθώ τελικά να πω είναι, ότι στον κόσμο του ήρωά μου δεν είναι δυνατόν δύο άνθρωποι να γνωριστούν μικροί, παίζοντας ανέμελοι στα χωράφια ή σε κάποιο παιδότοπο, να ερωτευθούν, να παντρευτούν και να γεράσουν μαζί. Δεν γίνεται έτσι. Φανταστικές ιστορίες εγώ δε γράφω.