Για τον Ίφη
θα γράψω. Το αποφάσισα. Διαβάζοντας, μέρες τώρα, το λεξικό της ελληνικής
μυθολογίας αυτόν ξεχώρισα. Σαν αντιήρωα δηλαδή. Αλλά και άλλους. Τον Αντέρωτα,
τον Αρδεία. Ο Ίφης λοιπόν ερωτεύτηκε την
Αναξαρέτη. Κύπρια νέα από το γένος του Τεύκρου. Που σχεδόν ατιμασμένος έφτασε
στην Κύπρο και ίδρυσε τη Σαλαμίνα. Ο Ίφης βοσκός από ταπεινή οικογένεια. Το
πάθος του για την όμορφη Αναξαρέτη σφοδρό. Μα εκείνη δεν ανταποκρίθηκε. Μάταια
ο Ίφης προσπαθούσε. Τίποτα. Ώσπου μια μέρα πήγε μπρος στην πόρτα του σπιτιού
της και αυτοκτόνησε. Κρεμάστηκε, αυτοτραυματίστηκε, δεν έχει σημασία. Η
Αφροδίτη βλέποντας τη σκληρότητα της Αναξαρέτης τη μεταμόρφωσε σε πέτρα. Δεν
ξέρουμε πως αντέδρασε στη περίπτωση του Ίφη ο Αντέρως. Σύντροφος του έρωτα και
προσωποποίηση του αμοιβαίου έρωτα. Εμφανίζεται ενίοτε και σαν εκδικητής του
περιφρονημένου έρωτα. Μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή ο περιφρονημένος έρωτας. Για τον
δικό μας περιφρονημένο έρωτα έχουν γραφτεί πολλά. Ξέρετε. Ν’ αγαπάς και να μην
αγαπιέσαι. Εσύ. Τι γίνεται όμως όταν σε αγαπούν και εσύ περιφρονείς. Ή, ακόμη
χειρότερα, όταν δεν ξέρεις τίποτα. Και ο έρωτας αυτός διαρκεί χρόνια. Και
τυχαία το ανακαλύπτεις μετά από χρόνια. Τρέχεις και ζητάς συγχώρεση από τον
Αντέρωτα; Τι κάνεις; Το αφήνεις να περάσει; Προσπαθείς να κερδίσεις το χαμένο
χρόνο; Ή δεν κάνεις τίποτα. Και αποδέχεσαι τη νίκη του χρόνου πάνω σου. Μια ώρα
αρχύτερα. Ας είναι. Μικρές δόσεις θανάτου είναι οι έρωτες. Κατά μία έννοια.
Όταν τελειώνουν. Φτάνουν όμως να σε κάνουν να δεις για λίγο πίσω από το
μπερντέ. Το πίσω απ’ το μπερντέ όμως δεν είναι αυτού του κόσμου. Μόνο σκιές
μπορείς να δεις. Και κρυμμένες αλήθειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου